Οι καλύτερες στιγμές είναι εκείνες που η πληγή έχει πια κλείσει, το ξεραμένο αίμα φεύγει σχεδόν μόνο του και εμφανίζεται από κάτω, ροζ, η καινούργια σάρκα σου. Έχουμε δρόμο ακόμα…
Monday 6 November 2006
Οι καλύτερες στιγμές είναι εκείνες που η πληγή έχει πια κλείσει, το ξεραμένο αίμα φεύγει σχεδόν μόνο του και εμφανίζεται από κάτω, ροζ, η καινούργια σάρκα σου. Έχουμε δρόμο ακόμα…
marios pi 
Nov 06, 2006 @ 21:58:26
Καλησπέρα,Μάριε!
Δεν ξέρω ακριβώς τι εννοείς…πάντως συμφωνώ ότι ο δρόμος είναι μπροστά!
Να’σαι καλά!
Nov 06, 2006 @ 22:07:01
Καλησπέρα γεωργία μ. Liszt, είπαμε;
Nov 06, 2006 @ 22:18:55
Εννοείς αν μου αρέσει ο Λίστ;Και αυτός,αν αυτό ρωτάς.
Nov 06, 2006 @ 23:33:38
Σε λίγο η καινούρια σου σάρκα, θα γίνει ίδια με την παλιά… Δεν θα φαίνεται τίποτα!
Nov 06, 2006 @ 23:39:09
Συνας, προφανώς (μια ουλή ίσως;). Η στιγμή όμως είναι χαρακτηριστική: κάτι σαν «πάμε για καινούργιες πληγές»…
Nov 07, 2006 @ 00:27:34
Δρόμο; Πλεύση θα έλεγα. Που να σε πάει ένας δρόμος;
Nov 07, 2006 @ 13:53:49
Υπάρχουν όμως και πληγές που δεν κλείνουν …πόσο μάλλον άμα τις ξύνει κανείς…
Nov 07, 2006 @ 15:57:04
πάμε για καινούριες πληγές… νέες ήττες, νέες συντριβές…
Nov 07, 2006 @ 16:01:58
Για όπου πάει ο δρόμος, υδάτινος ή μη, Σταύρο, και για καινούργια μπάζα σε παλιές τρύπες, 3partiesaday.
zoferos mesaionas, δεν νομίζω ότι υπάρχουν πληγές που δεν κλείνουν – εμμονή στο ξύσιμο, σίγουρα.
Nov 10, 2006 @ 11:50:17
οι καινούρια ροζ σάρκα έχει μνήμη…
έτσι δεν είναι?
Άντε να δούμε, θα προσέξει αυτή τη φορά?