Δεν πειράζει που δεν θα την επιτύχεις ποτέ, μου αρκεί που υπάρχει ως ακατανίκητη ανάγκη, γιατί συνήθως αυτή η ανάγκη είναι που γεννάει το συγγραφέα, τον ανήσυχο άνθρωπο.
Είχα μία Γερμανίδα φίλη. Μία φορά έκανε έρωτα για 1η φορά με κάποιον, που γούσταρε πολύ. Ξαφνικά σηκώνεται, κοιτάζει το ρολόι της και λέει “12.20. Πρέπει να φύγω τώρα”. Μιλάμε για πολλή οικονομία!
Δεν κατάφερε τίποτα παραπάνω απ’ τις υπόλοιπες φίλες. Στα 26 τσίμπησε μόνο μια τεράστια κατάθλιψη, που την κυνηγάει ακόμα.
Όχι δηλαδή, πως κι εμείς δεν πάθαμε το ίδιο. Μία ή άλλη. Μόνο που εμείς περάσαμε τουλάχιστον καλύτερα. Γιατί ζήσαμε μερικές όμορφες, χαλαρές, “περιττές” στιγμές…
marios pi 
Dec 05, 2006 @ 23:38:23
Ούτε εσύ, ούτε κανένας…
Dec 06, 2006 @ 00:28:27
Αχ, Μάριε, η μάταιη αναζήτηση της τελειότητας…
Δεν πειράζει που δεν θα την επιτύχεις ποτέ, μου αρκεί που υπάρχει ως ακατανίκητη ανάγκη, γιατί συνήθως αυτή η ανάγκη είναι που γεννάει το συγγραφέα, τον ανήσυχο άνθρωπο.
Αρκεί λοιπόν…
Φιλιά!
Dec 06, 2006 @ 00:30:18
Kαλό χειμώνα, by the way…
Dec 06, 2006 @ 02:11:38
Αχ αυτή η ομορφιά του περιττού! Μακάρι να μη πετύχεις ποτέ αυτή τη ζωή.
Dec 06, 2006 @ 03:02:50
Ναι, μωρέ, έχει δίκιο ο Σταύρος: η ομορφιά στα περιττά είναι!
Καλημέρες!
Dec 06, 2006 @ 08:39:02
Καλημέρα σε όλους. Διαπίστωσις ήταν – κι εγώ πιστός του περιττού δηλώνω…
Dec 06, 2006 @ 11:50:26
Είχα μία Γερμανίδα φίλη. Μία φορά έκανε έρωτα για 1η φορά με κάποιον, που γούσταρε πολύ. Ξαφνικά σηκώνεται, κοιτάζει το ρολόι της και λέει “12.20. Πρέπει να φύγω τώρα”. Μιλάμε για πολλή οικονομία!
Δεν κατάφερε τίποτα παραπάνω απ’ τις υπόλοιπες φίλες. Στα 26 τσίμπησε μόνο μια τεράστια κατάθλιψη, που την κυνηγάει ακόμα.
Όχι δηλαδή, πως κι εμείς δεν πάθαμε το ίδιο. Μία ή άλλη. Μόνο που εμείς περάσαμε τουλάχιστον καλύτερα. Γιατί ζήσαμε μερικές όμορφες, χαλαρές, “περιττές” στιγμές…
Dec 06, 2006 @ 21:26:33
Κανείς δεν θα την πετύχει αλλά δεν πειράζει,Μάριε…