Αύγουστος· η Αθήνα σταμάτησε τη φλυαρία της και αφουγκράζεται το παραμέσα της. Την ακολουθώ από απόσταση. Τις νύχτες διαβάζω: ακουμπάω το βλέμμα σε γραμματοσειρές και η πατούρα τους με στριφογυρνά σε καινούργιες σκεπτοστροφές· το ντεζά βυ, νικημένο, οπισθοχωρεί.

(Κι όμως, νομίζω πως δεν έχεις ιδέαν τι πραγματικά σημαίνει να φεύγεις.)