Είμαι καλά. Τα μεσημέρια μου παρατηρώ με σχετικά καθαρόν νου τα συμβαίνοντα. Πατώ στο σκαλάκι της εμπειρίας· το βλέμμα μου εξοστρακίζεται στους επάλληλους κύκλους του ταραγμένου κόσμου. Τα βράδια αφουγκράζομαι τους μονολόγους στο κεφάλι μου. Ως συνεπής πλανήτης, εναλλάσσω πλευρές μου στην ζωοδόχο πηγή μου. Σχεδόν μηχανικά, πια. Δορυφορώ, ανέστιος. Καταλήγω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μην ναυαγήσεις μέσα στο κρανίο σου, αλλά ούτε και να μετοικήσεις οριστικά έξω από αυτό.

πι μι