Είναι γλυκιά απόψε η νύχτα. Και την χαλάω ακούγοντας κάποιον στον «Μελωδία» που χαλάει την αύρα των τραγουδιών λέγοντας βλακείες ανάμεσα… Τα cd «διατίθονται» λέει ο χάρλας με την «αισθησιακή» φωνή. Θε μου, σε τι άσχετους διατίθενται τα μικρόφωνα τις πιο επικίνδυνες ώρες. Τις νυχτερινές… Τις ώρες που οι κοινοτοπίες πληγώνουν τη μουσική και τρομαγμένη τρέχει να κρυφτεί μόλις χαμηλώνει ο ήχος στην κονσόλα. Το ραδιόφωνο ακολουθεί ασμένως τον δρόμο της τηλεόρασης. Όχι ότι είναι καλύτερα τα πράγματα τα πρωινά, στις σοβαροφανείς πολιτικές εκπομπές: θυμάμαι, παραδείγματος χάριν, κάποια κυρία ονόματι Μαριάννα Πυργιώτη να λέει: «…να τηρηθούν, για να χρησιμοποιήσουμε τον λατινικό όρο, τα συμπεφωνηθέντα…». Τι τα θέλει κι αυτή τα γερούνδια, αφού την χαλάνε…
Είναι, όμως, που τις νύχτες όλα αυτά γδέρνουν τον νου. Στο φως της μέρας είσαι προετοιμασμένος, ξέρεις τους κανόνες του παιχνιδιού και παίζεις ανάλογα ή πας παράμερα και παρακολουθείς σιωπηλός. Τις νύχτες, όμως, άμα έχεις χαλαρώσει κι αφήνεις λίγο να πετάξει η ψυχή, σε βρίσκει η βλακεία στο φτερό…

Τι μ’ έπιασε απόψε; Γιατί δυσκολεύομαι να τους προσπεράσω με την προσήκουσα αδιαφορία; Ίσως να είναι που νόμισα ότι κλείνοντας την μπουζουκοτηλεόραση γλίτωσα. Απέφυγα γι’ απόψε και τους υπόλοιπους ραδιοφωνικούς σουξεδοσταθμούς με το πρόγραμμα – διαφημιστικό τρέιλερ των μουσικών εταιρειών. Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική ― μια δόση πλύσης εγκεφάλου κάθε λίγο. Ε, λοιπόν, όχι, είχε δίκιο ο αναρχικός που έγραψε σ’ έναν τοίχο στα Εξάρχεια πως η πειρατεία σκοτώνει το εμπόριο· η μουσική είναι ήδη νεκρή. Ή μάλλον, επιβιώνει δύσκολα και στα μουλωχτά…
Έτσι κι εγώ την πάτησα απόψε σκοντάφτοντας στους κουλτουροπαλιμπαιδισμούς τύπου Κραουνάκη, σε παρέες που αλληλοθαυμάζονται και αλληλοεξυπηρετούνται με στυλ.
Βρίσκω καταφύγιο και πάλι σε μια χοντρή μαύρη κυρία που τραγουδάει τα μπλουζ. Ούτε κραδαίνει το βρακί της, ούτε το παίζει εντέχνως… Απλώς τραγουδάει.